Vorig jaar is Qwibus overleden en dat heb ik helemaal nog niet verteld. Waarom? Wij hebben het druk gehad en ik had het er nog niet aan toe. Nu een jaar later is het toch misschien wel eens tijd om dit met jullie te delen.
Terwijl wij druk waren met het feit dat mijn schoonvader in het ziekenhuis lag dacht Qwibus: ik ben oud en ik knijp er gauw even tussenuit. Mijn lieve konijn, Pip zijn speelmaatje is er niet meer…
De dag ervoor had ik hem nog gevoerd, geborsteld en zijn hok schoongemaakt. Een week ervoor met Pip en Qwibus naar de dierenarts voor injecties en een trim beurt. Dus ze zaten allebei weer mooi in het haar en de trimster had zelfs nog gezegd dat Qwibus er niet uitzag als een konijn van 6,5 jaar. Wat ik wel de laatste half jaar van te voren voelde, was mijn eigen gevoel. Ik had namelijk al een tijdje het gevoel dat hij binnenkort zou te komen overlijden. Waarom weet ik niet maar ik had het zelfs al een keer vernoemd tegen Martin.
Wij kwamen ’s avonds terug vanuit het ziekenhuis en ik dacht ik ga nog even knuffelen met hem. Ik kom aan lopen en meneer lag weer eens lang uit op zijn zij te slapen. Dit is heel normaal gedrag van hem. Hij voelde zich altijd heel erg veilig en sliep dus geregeld als een prins. Hij sliep ook altijd best wel vast dus het feit dat hij niet wakker werd met hoe dichter ik bij kwam stoorde mij niet. Wat mij wel stoorde was het feit dat ik hem niet zag ademhalen. Maar door zijn vele haar is ook niet wel eens niet zo raar.
Op het moment dat ik binnen zijn afzetting stapte en hij niet wakker werd maakte ik mij zorgen. Ik aaide hem en merkte gelijk dat het mis was. Hij was al lichtelijk stijf en voelde koud aan. Dus ik heb Martin geroepen en we hebben gelijk een mooi plekje uitgezocht in de tuin voor hem. Hij kan nu voor altijd vrij over de velden kijken. Jammer genoeg heeft hij niet meer in zijn mooie grote nieuwe hok kunnen zitten en ik was van plan een maatje voor hem te zoeken waarmee hij altijd mee kon spelen.
Deze kleine pluizebol heeft mij door moeilijke tijden heen geholpen vooral in het begin van mijn diagnose. Hij was altijd vrolijk, speels en lag graag bij mij op bed. Toen ik hem als klein hummeltje ophaalde hebben Martin en ik de grootste lol gehad omdat Martin eigenlijk hartstikke allergisch is en wij een reis van een uur naar huis voor de boeg hadden.
Ik mis je Kolonel Arend Qwibus!
Dikke kus Lieneke
Welkom bij "Gewoon Lieneke" 